شعر زیبای فردوسی در باره ایران باستان

در  این  خاک  زرخیز   ایران  زمین

نبودند  جز  مردمی  پاک     دین

همه   دینشان   مردی   و  داد   بود

وز آن ،  کشور   آزاد   و   آباد    بود

چو  مهر  و  وفا  بود خود کیششان

گنه    بود     آزار     کس    پیششان

همه    بنده ی  ناب    یزدان  پاک

همه  دل  پر  از مهر  این  آب و خاک

پدر      در     پدر      آریایی  نژاد

ز    پشت    فریدون    نیکو  نهاد

بزرگی   به   مردی   و   فرهنگ  بود

گدایی  در  این  بوم  و  بر  ننگ بود

کجا  رفت  آن  دانش  و   هوش  ما

که  شد   مهر   میهن   فراموش  ما ؟

که  انداخت  آتش  در  این بوستان

کز  آن سوخت جان و دل دوستان ؟

چه  کردیم  کین  گونه گشتیم خوار ؟

خرد  را   فکندیم   این  سان   ز  کار

نبود  این   چنین  کشور  و  دین  ما

کجا    رفت    آیین     دیرین   ما  ؟

به  یزدان  که  این  کشور  آباد  بود

همه    جای    مردان    آزاد    بود

در  این  کشور  آزادگی  ارز   داشت

کشاورز  ، خود  خانه  و  مرز  داشت

گرانمایه    بود   آنکه   بودی    دبیر

گرامی   بد   آنکس   که  بودی   دلیر

نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت

نه  بیگانه  جایی در این خانه داشت

از   آنروز   دشمن   بما   چیره   گشت

که   ما  را   روان   و خرد تیره گشت

از   آنروز   این   خانه     ویرانه    شد

که   نان   آورش   مرد   بیگانه    شد

چو  ناکس   به   ده   کد خدایی  کند

کشاورز    باید    گدایی     کند  ...